در حاشیه کابین 8 صدا می آید: مطلبی از مسعود بهنود
برخوردی که با آقای دیهیمی شده حس آشنایی در همه ما ایجاد می کند. در دوران دانشجویی به تبع روحیه سرکشی که داشتم به همه چیز معترض بودم و از عالم و آدم انتقاد می کردم. خانواده ام در شهرستان بودند و آخر هفته ها با قطار به دیدنشان میرفتم. گاهی شنبه ها غیبت می کردم. حاصل آن تذکرهای مکرر شفاهی و کتبی، بعضاً با درج در پرونده بود. در حالی که خیلی از دوستان وضعشان بدتر از من بود و بیشتر غیبت داشتند ولی دریغ از حتی یک گوشه و کنایه. کسی کاری به کارشان نداشت. روزی از استاد علت را جویا شدم. پاسخ استاد به من یک نگاه معنی دار بود. مسئله این است که بیشتر ما ایرانی ها یاد گرفته ایم چه جوری با استفاده از ترفندهای مختلف به قول معروف زیر آبی برویم. این هم محدود به بعد از انقلاب یا قبل از انقلاب نیست. کلاً تا وقتی این روحیه با ماست آقای دیهیمی و امثال ایشان چاره ای جز همراهی ندارند. من هم پس از آن نگاه معنی دار دیگر تذکری دریافت نکردم حالا اگر دلتان هوای کابین هشت کرده، خود دانید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر